απόλαυση

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
τι μαρτύριο ήταν και αυτό το χθεσινό;;; Έρχεται λοιπόν ο Ψηλός με ένα ταπεράκι. Εγώ το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι κάλο υπάρχει εκεί. Και με το που ανοίγει... Πω πω μύρισε όλο το δωμάτιο... Ήταν κάτι ζουμερά κεφτεδάκια, δηλαδή, τι κεφτεδάκια; Κεφτεδάρες ήτανε! Σε κόκκινη σάλτσα. Όχι, από αυτές τις νερούλές, όχι, όχι. Αυτή ήταν πλούσια, βελουδένια, με κομματάκια ντομάτας... να σαν και αυτά:

Ντουβρουτζά έπαθα μέχρι να ρθουν στο πολυτραπέζι/κομόδινο. Φυσικά, δεν με άφηναν να φάω. Αλλά και εγώ, εκεί, δεν τους άφηνα σε ησυχία. Ευτυχώς, περίσσεψαν δυο κεφτεδούμπες και για μένα. Αχ, από χθες δεν μπορώ να σταματήσω να τα σκέφτομαι.