αιχμαλωσία

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

επιστροφή στην πόλη, μετά από ένα διήμερο κούρασης και δράσης στην εξωτική Βοιωτία. Από του Χάρου τα δόντια γλύτωσα την Κυριακή το μεσημέρι... Αυτή τη στιγμή θα μπορούσα να βρίσκομαι αλυσσοδεμένος στο κτήμα κάποιου ορεσείβιου κυνηγού, μακριά από τις ανέσεις της σύγχρονης ζωής (καναπές, φούρνος μικροκυμάτων κλπ) και την τεχνολογία. Ανατριχιάζω και μόνο που το σκέφτομαι!

Την Κυριακή, λοιπόν, ο Ψηλός μας πήγε για φαί στα Κούκουρα, ένα από τα πρώτα χωριά του Ελικώνα. Εκεί κάθισαν με την Ηλίθια σε μία γραφική ταβερνούλα με μπλέ(!) κουφώματα και εμένα με άφησαν έξω να αλωνίζω... Κάποια στιγμή ένιωσα ότι με παρακολουθούν... Όχι, ο Ψηλός και η Ηλίθια. Αυτοί το ξέρω ότι με παρακολουθούν, γιατί δεν μπορούν να κάνουν στιγμή χωρίς εμένα. Μόλις απομακρυνθώ λιγάκι, αρχίζουν να ξεφωνίζουν τ΄ όνομά μου στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Λες και είμαι κουφός... Αν θέλω να ρθω, θα ρθω... Εκτός, λοιπόν, από αυτούς τους χαζεμένους, ένιωθα ότι με παρακολουθούν και άλλα μάτια, ξένα, που επιβουλεύονταν το τομαράκι μου. Ήταν μία παρέα ορεσείβιων φονιάδων που θαμπώθηκε από το εντυπωσιακό φυζίκ και τις αυτάρες μου που σούρνονται χάμω, και ήθελαν να με πάρουν χανουμάκι στο χαρέμι τους!

Ευτυχώς, που μπήκε στη μέση ο Ψηλός και καθάρισε... Ψηλός, ο αγαπημένος μου!!!