ντρέπομαι. Ντρέπομαι για την οικογενειά μου. Όχι την πραγματική. Η πραγματική μου οικογένεια σίγουρα πρέπει να ήταν πολύ καλή. Η μαμά μου θυμάμαι μου έλεγε ότι ο προπάππος μου ήταν περίφημος κυνηγός στις Άλπεις...
Για την ανάδοχη οικογένειά μου είναι που ντρέπομαι. Βγαίνουμε βόλτα και συναντώ τους αδέσποτους φίλους μου. Εκεί λοιπόν που τους έχω θαμπώσει με τις οσφρηρικές μου ικανότητες και το βλέπω στα μάτια τους ότι με θέλουν για αρχηγό του, η Ηλίθια αρχίζει να φωνάζει το όνομά μου, σα θείτσα. "Ερριιιιίκοοοοο, ερρρίίιιιιίκοοοοο, που είσαι; Ζουζουνεεεεέλο; Φατσουλάααακι μου; Ερρρίιιιικοοοο;;;
Εκείνες τις στιγμές κάνω πως δεν ακούω και εύχομαι να ανοίξει η γη να με καταπιεί! Μα καλά δε βλέπει ότι έχω μεγαλώσει; Μπορώ να γυρίσω και μόνος μου σπίτι. Τί είμαι; Κανένα παιδάκι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου