πύλος

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

παρότι δεν έχω μέτρο σύγκρισης, πιστεύω ότι ήταν τα πιο όμορφα Χριστούγεννα της ζωής μου! Με τη θετή οικογένειά μου περάσαμε παραδοσιακά:

Πήγαμε στην Πύλο, όπου είχε 20 βαθμούς Κελσίου, και όλοι έλεγαν ότι τους θύμιζε Πάσχα. Δεν ξέρω τι είναι αυτό το ...Πάσχα, αλλά αν μοιάζει με τα Χριστούγεννα, ανυπομονώ να ΄ρθει!

Στην Πύλο ήταν πολύ ωραία, γιατί ο Ψηλός είχε κουβαλήσει και τους φίλους τους, για να γιορτάσουν όλοι μαζί την Έλευση του Θεανθρώπου. Έτσι κυκλοφορούσαμε παντού μπουλουκηδόν, εγώ και τα εννέα δίποδα του εορταστικού pack μου. Βέβαια ορισμένες φορές ήταν δύσκολο να τους οργανώσω (γιατί ήταν και ασυνεννόητοι...), αλλά σε γενικές γραμμές έμεινα πολύ ικανοποιημένος από την ηγεσία μου.

Η καλύτερη στιγμή των φετινών γιορτών ηταν πιστεύω η επίσκεψή μας στον Καταρράκτη Καλάμαρη. Για να φτάσουμε εκεί ακολουθήσαμε ένα μονοπάτι άπειρου φυσικού κάλλους, αλλά περιορισμένου διαθέσιμου ύψους. Φυσικά ο Ψηλός δεν πτοήθηκε, αλλά για ακόμα μία φορά απέδειξε ότι είναι πολύ φλέξυ τύπος.

Τα νερά της λιμνούλας ήταν κάπως πιο θολά, απ΄ ότι φαίνεται στην φώτο, αλλά αυτό δεν εμπόδισε την Ηλίθια να πέσει για μία "βουτίτσα". Είναι ακόμα μικρή και επιπόλαια, αλλά με τον καιρό θα σιάξει...

Η χειρότερη στιγμή των γιορτών ήταν εκείνη που ο Ψηλός και η Ηλίθια συνεργός του με πέταξαν επίτηδες - το τονίζω - στη θάλασσα και κράτησε μία αιωνιότητα, μέχρι να καταφέρω να βγω σώος και καταπουντιασμένος στην ακτή.

 

Η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο...